Μέσα από τον εφιάλτη της Νέας Υόρκης, η Ελλάδα μοιάζει ακόμα περισσότερο με τον παράδεισο

Της Evageline Plakas

Ημέρα καραντίνας, No… Έχω ξεχάσει κι εγώ πόσες ημέρες είμαι κλεισμένη μέσα. Η Νέα Υόρκη, η πόλη του ονείρου και του φωτός, τώρα μοιάζει με απόλυτη ερημιά. Οι άλλοτε πολύβουοι δρόμοι άδειοι, η ζωή να τρέμει μέσα σε τέσσερις τοίχους. Και οι ήχοι, αυτοί οι βασανιστικοί ήχοι από τα ασθενοφόρα, να σου τρυπάνε τα αυτιά και να σου κατατρώνε παράλληλα την ψυχή. «Πότε θα τελειώσει όλο αυτό;», μόνιμη έκκληση προς τον Θεό να ακούσει και να μας απαλλάξει από αυτή τη δυστυχία.

Οι ώρες περνούν βασανιστικά. Άλλοτε ξυπνάς με κέφι και άλλοτε δεν θες να ανοίξεις ούτε το παράθυρο. «Τι ημέρα είναι»; Στο θυμίζουν αυτό καθημερινά οι γλυκές φωνούλες από την άλλη άκρη του ακουστικού. Είναι τα παιδιά μου στην Ελλάδα, που ανησυχούν για εμένα ίσως πιο πολύ απ’ ό,τι εγώ. Στις κόρες μου δεν μπορώ εύκολα να κρυφτώ, με καταλαβαίνουν πάντα, για τα εγγόνια μου, όμως, κάνω ό,τι μπορώ και δίνω τον καλύτερό μου εαυτό. Μέχρι και «πειρατές» παίζουμε από το τηλέφωνο…

«Ήταν όνειρο, ψέμα…». Κάθε ημέρα περιμένεις να ακούσεις ότι όλα αυτά δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ένας εφιάλτης, που τώρα πάει, τελείωσε, τον αφήσαμε πίσω… Φευ, οι σειρήνες από τα ασθενοφόρα δεν σε αφήνουν να ξεχάσεις. Είναι εκεί, σχεδόν συνέχεια. Προσεύχεσαι και ξαναπροσεύχεσαι: «να είναι καλά ο άνθρωπος, σύντομα να σταθεί στα πόδια του και να γυρίσει υγιής στην οικογένειά του». Ούτε και εγώ ξέρω πόσες φορές το έχω ευχηθεί. Αν υπολογίσεις τους νεκρούς μας, θαρρώ εκατοντάδες ευχές ξέφυγαν από τα βάθη της καρδιάς μου και ανέβηκαν ψηλά στον ουρανό. Και εύχομαι να έπιασαν, αν όχι όλες, τουλάχιστον οι περισσότερες εξ αυτών.

Υπάρχουν ημέρες που δεν μπορώ ούτε να απαντήσω στα μηνύματα όλων των φίλων, των Ελλήνων ομογενών, που εδώ στην ξενιτιά καμαρώνουμε μέσα μας για την επιτυχία της πατρίδας και είμαστε ακόμα πολύ μουδιασμένη από τα ανεπαρκέστατα και αργοπορημένα ληφθέντα μέτρα της Αμερικής. Είναι, ξέρετε, μία μεγάλη παρηγοριά εδώ στα ξένα να γνωρίζουμε ότι τα αντανακλαστικά της Ελλάδας προστάτευσαν και προστατεύουν αυτούς που αγαπάμε. Και μία μεγάλη υπερηφάνεια -μπορώ να πω- που μας κάνει να φουσκώνουμε τα στήθια μας και να ανασαίνουμε κάπως πιο αισιόδοξα. Από παρίας της Ευρώπης, τώρα η μικρή η Ελλαδίτσα μας πρότυπο στην αντιμετώπιση αυτού του -ναι θα το πω- καταραμένου ιού.

Ο ήλιος, το μοναδικό μπλε του ουρανού και της θάλασσας, το θαλασσινό αεράκι, το πράσινο της ελιάς και αυτό το φως -το εκτυφλωτικό φως που όμοιό του δεν συνάντησα πουθενά αλλού στον κόσμο- μόνιμο «χέρι» παρηγοριάς, εδώ στην Αμερική. «Οι Έλληνες τα καταφέραμε!», μείναμε σπίτι και αποδείξαμε σε όλους πόσο μεγάλη καρδιά έχουμε και πόσο ενωμένοι μπορούμε να είμαστε στα δύσκολα, πόσο υπεύθυνα δυνάμεθα να ανταποκριθούμε την ώρα του μεγάλου κακού.

«Ελληνίδα είμαι, θα τα καταφέρω και εγώ και όλοι οι ξενιτεμένοι φίλοι!»… Αχ, αυτή η σκέψη πόσες φορές τριγυρνά στο μυαλό μου, να ξέρατε. Και τι κουράγιο αντλώ για τα καλοκαίρια μας που θα βρέχουμε τα πόδια μας στη θάλασσα και στο χέρι θα κρατάμε το ουζάκι μας, τον ήλιο που θα μας χαρίζει τις πιο όμορφες αυγουστιάτικες παλέτες του κατά τη δύση, και το κέφι -το αυθεντικό το ελληνικό- που όσες δυσκολίες κι αν περάσαμε ως λαός έμεινε ανεξίτηλο στο χρόνο.

Εβίβα, φίλοι μου και θα σύντομα θα είμαστε κι εμείς κάτω από τη φτερούγα της Μεγάλης Πατρίδας. Μέχρι τότε, μείνετε σπίτι, μείνετε ασφαλείς!

Πηγή: hellenicdailynewsny.com