Γιατί η πανδημία του Covid19 ήταν μία κρίση που θα έπρεπε να περιμένουμε

Ανατολή, Δύση, μικρές ευάλωτες ώρες και υπερδυνάμεις, όλοι έδειξαν αιφνιδιασμένοι μπροστά στην πανδημία που έθεσε έναν ολόκληρο πλανήτη σε καραντίνα και πάγωσε την οικονομική δραστηριότητα. Γιατί όμως δεν υπήρχε κανένα σχέδιο αντιμετώπισης μίας τέτοιας υγειονομικής κρίσης; Ήταν όντως κάτι το τόσο αναπάντεχο;  Η απάντηση είναι αρνητική. 

Όχι δεν υπονοούμε ότι κάποιος γνώριζε για τον ιό, ούτε πως “κατασκευάστηκε” από κάποιον για να πλήξει έναν τρίτο, ούτε πως υπάρχει η όποια βάση στις δεκάδες θεωρίες συνωμοσίας που διακινούνται. Ωστόσο τα καμπανάκια είχαν χτυπήσει εδώ και καιρό. Και κανείς δεν θα έπρεπε να τα αγνοεί. Πόσο μάλλον μεγάλες, ισχυρές οικονομίες. 

Υπάρχουν δύο ειδών κρίσεις όπως παρατηρεί και ο Ντάνι Ρόντρικ: Εκείνες για τις οποίες δεν θα μπορούσαμε να έχουμε προετοιμαστεί γιατί κανείς δεν τις είχε προβλέψεις. Και εκείνες για τις οποίες θα έπρεπε όλοι να έχουμε προετιμαστεί γιατί ήταν αναμενόμενες. Η πανδημία του Covid19 ανήκει στη δεύτερη κατηγορία έστω και εάν κανείς δεν θέλει να το παραδεχθεί πραγματικά, αφού αυτό θα σήμαινε και έμμεση ανάληψη ευθύνης για την ανεμοιτότητα μπροστά στην καταστροφή. 

Η ακριβής χρονολογία στην οποία θα ξεσπούσε ο ιός δεν μπορούσε βεβαίως να προβλεφθεί- ούτε ποια χαρακτηριστικά θα είχε αυτός. 

Στον τελευταίο μόνο αιώνα είχαμε τον SARS, τον ΜERS, την γρίπη H1N1, τον Ebola και άλλες επιδημίες. Πριν από 15 χρόνια ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας αναβάθμισε το παγκόσμιο πλαίσιο για την αντιμετώπιση των επιδημιών έχοντας μάθει από τις αδυναμίες της απάντησης στο ξέσπασμα του SARS το 2003. 

Πολύ πιο πρόσφατα, το 2016, η Παγκόσμια Τράπεζα, προχώρησε στη σύσταση ειδικού μηχανισμού χρηματοδότησης για έκτακτη ανάγκη από πανδημία, προκειμένου να προσφέρει βοήθεια σε χώρες χαμηλού εισοδήματος που πλήττονται από διασυνοριακές υγειονομικές κρίσεις. 

Και μόλις στα τέλη του 2019 μία κυβερνητική έκθεση στις ΗΠΑ προειδοποιούσε την κυβέρνηση για μία πανδημία κρίσης σε έκταση ανάλογη με εκείνη της επιδημίας της ισπανικής γρίπης που σάρωσε τον κόσμο το 1918 και υπολογίζεται ότι αφαίρεσε περισσότερες από 50 εκατομμύρια ανθρώπινες ζωές ανά τον κόσμο. 

«Όπως ακριβώς και η κλιματική κρίση ήταν μία καταστροφή που περιμέναμε να έρθει» σχολιάζει ο Ρόντρικ.

Kαι τώρα τι κάνουμε; Προς το παρόν δεν έχουμε στη διάθεσή μας ένα ασφαλές και αποτελεσματικό εμβόλιο ή έστω φάρμακο. Επομένως δεν υπάρχει άλλη λύση από την κοινωνική αποστασιοποίηση και την πιστή τήρηση των νέων κανόνων και συστάσεων. Αυτοί φέρνουν μεγάλες ανατροπές στον τρόπο ζωής μας, αλλά όσο πιο πιστά τους ακολουθήσουμε τόσο πιο γρήγορα θα τους αποχαιρετίσουμε.